Fenomenalna. Perfekcyjna w każdym calu. Nieprzewidywalna. Dzieki komu rozbłysnął jej talent? Dlaczego zamilkła.
Długo oczekiwany portret tajemniczej artystki.
Ewa Demarczyk z dnia na dzień stała się gwiazdą wielkiego formatu. W 1964 roku podbiła Paryż. Wróżono jej ogromną karierę. Miała najlepszych "tekściarzy" - Baczyńskiego, Tuwima, Dymnego. Dbała o każdy szczegół. Była wielkim odkryciem, wielkim spełnieniem i nagle zniknęła.
Autorki odkrywają źródła jej wielkości , opowiadają też o tym, ile kosztowały artystkę pełne pasji koncerty i całkowite oddanie sztuce. Czarnego Anioła polskiej sceny wspominają w książce m.in. Zygmunt Konieczny, Andrzej Zarycki i przyjaciele z Piwnicy pod Baranami.
Ewa Demarczyk od wielu lat nie udziela wywiadów. Teraz dostajemy jej niezwykły portret.

Kanwą książki "Niemen. Czy go jeszcze pamiętasz?" są wypowiedzi, opowieści i zwierzenia Czesława Niemena, jego autokomentarze do piosenek, płyt, występów oraz ich recenzji, rejestrowane niemal od początku jego kariery przez Dariusza Michalskiego. "Haftem" na tym "podkładzie" - wypowiedzi mentorów, współpracowników i przyjaciół artysty: Franciszka Walickiego (to on przemienił Wydrzyckiego w Niemena), muzyków Niebiesko-Czarnych i Akwarel, menadżera Jerzego Bogdanowicza (bodaj najlepiej znał kulisy prób, koncertów i nagrań), reżyserów Adama Hanuszkiewicza, Janusza Rzeszewskiego, Andrzeja Wajdy, jazzmanów, których przeciągnął na stronę rocka (Zbigniewa Namysłowskiego, Michała Urbaniaka), Mieczysławy Buczkówny (która publicznie zaatakowała Niemena za śpewanie Norwida) i jeszcze kilkunastu innych osób.
O życiu prywatnym bohatera opowiadają członkowie jego najbliższej rodziny. Skarbem samym w sobie są wypowiedzi radiosłuchaczy o Niemenie - w jego antenowej obecności. Ponadto trochę nieznanych faktów: Niemen śpiewający Majakowskiego, sopocka Grand Prix, recital telewizyjny skasowany natychmiast po emisji. Autor pisze o Niemenie jako o przyjacielu, przez pryzmat wzlotów i upadków Kogoś Niezwykłego.

To książka o życiu i karierze wielkiej gwiazdy polskiej sceny. Villas była jak malowany ptak, nie pasowała do szarzyzny czasów PRL-u. W latach 60.-80. stała się jedną z muzycznych ikon, towarem eksportowym. Często krytykowana w Polsce za styl i ekstrawagancję, za granicą przyjmowana była entuzjastycznie zarówno przez publiczność, jak i recenzentów. Zachwycano się jej głosem. Pisano, że jest białym krukiem wokalistyki. Śpiewała, grała w filmach i musicalach. Występowała w paryskiej Olimpii i nowojorskim Carnegie Hall, przez kilka sezonów była gwiazdą rewii Casino de Paris w Las Vegas.

Autorzy mówią o swej książce, że to biografia reporterska. Szukają w niej odpowiedzi na pytanie, jak to możliwe, aby Villas, artystka jedyna w swoim rodzaju, wokalny geniusz w skali światowej, obdarzony absolutnym słuchem i sopranem koloraturowym o czterech oktawach, wielka, choć kontrowersyjna osobowość, nie tylko nie zrobiła kariery na miarę swoich możliwości, ale spędzała starość niemal w ubóstwie, wyobcowana, w atmosferze skandalu i niezdrowej sensacji.